Στους πρόποδες του Υμηττού

Νάσος Βαγενᾶς

Ἡ  ἀγάπη εἶναι μιά ἐποχή βαθύτερη ἀπό τήν ἄνοιξη

εἶπες. Μᾶς περιβάλλει

σάν μία τάφρος ἀπ’ ὅπου εἶναι ἀδύνατο

νά ξεφύγει κανείς.

Ἐγώ δέν ἔλεγα τίποτε.

Κοίταζα τά δέντρα.

Ἤ καλύτερα τά πουλιά

πάνω στα δέντρα.

(Περνοῦσαν φορτηγά).

Ἔπειτα ἄρχισε να φυσάει

δυνατά.

Καί νά  βρέχει.

Τά πουλιά ἄλλαζαν συνεχώς κλαδί.

Ξαναβγῆκε ὁ ἥλιος.

Ἕνας ὡραῖος κόκκινος ἥλιος

Πού φώτιζε ὅπως πρίν.

Πού φώτιζε ὅ,τι ὑπάρχει.

Ὅ,τι ἀκριβῶς ὑπάρχει.

Οὔτε λιγότερα.

Οὔτε περισσότερα.